Definicja Stóp Grzybica

Co to jest Grzybica stóp: Grzybica stóp (tinea pedum) to zakażenie skóry spowodowane poprzez grzyby, raczej dermatotity, które dotyczy podeszwowej powierzchni stóp, palców i fałdów międzypalcowych. Grzybica stóp jest jedną z najczęstszych form zakażeń grzybiczych skóry, która regularnie współistnieje z grzybicą paznokci stóp, rzadziej z grzybicą dłoni do której dochodzi regularnie w rezultacie przeniesienia zakażenia ze stóp. Zakażenie grzybicze w obrębie grzbietowej powierzchni stopy przypomina grzybicę skóry gładkiej, dlatego także grzybica stóp nie obejmuje zakażeń o tej lokalizacji. Powody Grzybica stóp jest w większości przypadków spowodowana poprzez dermatofity, z których najczęstszymi patogeneami są:Trichophyton rubrum (powyżej 50% przypadków)Trichophyton mentagrophytes (ok. 30%)Epidermophyton floccosumTrichophyton tonsurans W rzadkich sytuacjach grzybicę skóry powodują grzyby niedermatofitowe ( Scytalidium hyalinum i Hendersonula toruloidea), które mogą być powodem zakażeń skóry o obrazie klinicznym przypominającym zakażenie dermatofitami. Dermatofity zasiedlają przeważnie martwe, zrogowaciałe warstwy skóry i nie przedostają się poza granicę naskórka czy przydatków skóry. Dermatofity z rodz. Trichophyton mentagrophytes wywołuje przeważnie zmiany skórne o wyraźnie zapalnym charakterze, w trakcie gdy Trichophyton rubrum skutkuje raczej przewlekłe, suche i złuszczające zmiany. Przebieg kliniczny Odznacza się następujące odmiany grzybicy stóp: grzybica międzypalcowa (około 45 %) grzybica potnicowa (około 8 %) grzybica ztuszczająca (około 28 %) grzybica wrzodziejąca Grzybica stóp międzypalcową (tinea pedum interdigitale) To jest najczęstsza postać grzybicy stóp, która obejmuje przestrzenie międzypalcowe stóp, przeważnie III i IV przestrzeń międzypalcową, gdzie przez wzgląd na sporą wilgotnością i podwyższoną temperaturą istnieją sprzyjające warunki do bytowania grzybów. W przbiegu zakażenia dominują następujące symptomy: złuszczanie maceracja naskórka pęknięcia Bardzo regularnie pod zmacerowanym naskórkiem widoczne są ogniska rumieniowe. Powierzchnia zmian o kolorze biało-szarawym jest regularnie wilgotna i zdarza się, iż zmiany rozprzestrzeniają się poza okolice międzypalcowe, obejmując także powierzchnie palców. Regularnie w przebiegu grzybicy międzypalcowej stóp dochodzi do zakażenia płytek paznokciowych stóp. Grzybica stóp potnicową (tinea pedum dyshidrotica) Ta postąc grzybicy charakteryzuje się występowaniem ognisk zgrupowanych pęcherzyków z treścią surowiczą, które umijscowione są na podłożu rumieniowym przeważnie na podeszwach stóp. Stosunkowo trwania dolegliwości pęcherzyki mają tendencję do zlewania się i pękania z następowym pojawieniem się złuszczania. Grzybica stóp złuszczająca (tinea pedum desquamativa) Ta postać grzybicy charakteryzuje się rumieniowymi zmianami z nadmiernym rogowaceniem któremu towarzyszy drobnopłatowe złuszczanie. Zmiany te dotyczą przeważnie podeszw stóp jednak regularnie mogą przechodzić na powierzchnie boczne stóp, a czasami nawet na ich grzbiety. Grzybica stóp wrzodziejącą (tinea pedum ulcerosa) To jest typ grzybicy, która charakteryzuje się występowaniem drobnych zmian o charakterze nadżerkowo-wrzodziejących, które powstają w rezultacie ewolucji pierwotnych wykwitów pęcherzykowych. W przebiegu grzybicy wrzodziejącej regularnie dochodzi do wtórnego zakażenia bakteryjnego, doprowadzającego do zapalenia naczyń limfatycznych, skóry i tkanki podskórnej. Rozpoznanie W cele rozpoznania zakażenia główne jest wykrycie patogennego grzyba w ogniskach chorobowych. W tym celu pobiera się zeskrobiny ze zmienionego chorobowo naskórka, z których sporządza się preparat mikroskopowy, któy poddawany jest ocenie mikologicznej. Znalezienie grzybów potwierdza zakażenie. Chociaż dla dokładnego zidentyfikowania patogennego grzyba zakłąda się hodowalę mikologiczną, która jest oceniania po ok. 3-4 tygodniach. Leczenie Fundamentalnym metodą leczenia grzybyicy stóp jest postępowanie farmakologiczne. Aktualnie stosuje się leki przeciwgrzybicze należą do pięciu grup farmakologicznych: polienów (nystatyna, natamycyna) azoli (ketokonazol, flukonazol, itrakonazol, mikonazol, klotrimazol, ekonazol, bifonazol i inne) alliloamin (terbinafina, naftifina) morfolin (amorolfina) innych (cyclopiroks, gryzeofulwina). W większości przypadków grzybicy stóp wystarczające jest leczenie zewnętrzne wykazujących w większości porównywalną skuteczność leczniczą. Wybór leku zależy od nasilenie stanu zapalnego, który zazwyczaj rozwija się w przebiegu zakażenia grzybiczego. Z zewnętrznych leków przeciwgrzybiczych znaczące działanie przeciwzapalne wykazują cyklopiroks i terbinafina. Dostępne są także preparaty złożone zawierające dodatkowo kortykosteroid, mający za zadanie usuwanie towarzyszącego stanu zapalnego. W leczeniu zewnętrznym istotna jest odpowiednia częstość stosowania leku i czas leczenia, który nie jest równoznaczny z czasem uzyskania poprawy klinicznej. Należy przestrzegać zaleceń lekarza odnośnie czasu i częstotliwości stosowania leku.Jedynie w wybranych sytuacjach grzybicy stóp, raczej w grzybicy z nadmiernym rogowaceniem wskazane jest leczenie wewnętrzne, opierające na przyjmowaniu preparatów terbinafiny albo itrakonazolu. Do najczęstszych przyczyn braku powodzenia w leczeniu zakażeń grzybiczych stóp należą: nieodpowiedni zakres działania przeciwgrzybiczego stosowanego preparatu nieprzestrzeganie zaleceń terapeutycznych poprzez pacjenta, na przykład nieregularne wykorzystywanie leku, zbyt inicjalne zakończenie leczenia nieprzestrzeganie zalecenia dezynfekcji obuwia