Definicja Leiszmanioza

Co to jest Leiszmanioza: Leiszmanioza to jedna z ogromnej rodziny chorób tropikalnych spowodowana poprzez pasożyty rodzaju Leishmania, przenoszona poprzez kilka gatunków moskitów z rodzaju Phlebotomus. Samica moskita Phlebotomus składa jaja w norach gryzoni, w zrujnowanych budynkach, w korze starych drzew, w szparach ścian domów i składowiskach śmieci.w tych właśnie uwarunkowaniach, zapewniających ciepło, wilgotność i pożywienie, rozwijają się niebezpieczne moskity. Spośród 500 znanych gatunków moskitów Phlebotomus tylko 30 przenosi chorobę- i to jedynie samice okazują własną krwiożerczą naturę. W poszukiwaniu ofiar przemierzają całkiem duży region o szerokości nawet kilkuset metrów wokół miejsca zamieszkiwania.Leiszmanioza zagraża nie tylko człowiekowi, zarażone są nią także zwierzęta dzikie i domowe, na przykład psy. Stanowią one tak zwany rezerwuar pasożytów. Moment inkubacji dolegliwości jest bardzo zróżnicowany- wynosi od kilku tygodni do kilku miesięcy. Obraz kliniczny może być różny w zależności od szczepu pasożyta i stanu odporności żywiciela. W najwyższym stopniu znane są dwie postacie kliniczne: trzewna (znana także pod nazwą dolegliwość Kala-azar) i skórna (ustalana jako czyrak z Alleppo albo owrzodzenie tropikalne). Leiszmanioza trzewna - Dolegliwość Kala-azar Ryzyko zarażenia leiszmaniozą trzewną (chorobą Kala-azar) występuje na obszarach endemicznych, tzn. takich gdzie dolegliwość występuje stale z okresowymi zwyżkami liczby chorych w formie epidemii. Obszary objęte leiszmaniozą to w pierwszej kolejności: Indie, Chiny, Afryka, państwa basenu Morza Śródziemnego i państwa południowej i środkowej Ameryki. Chorobę powodują trzy gatunki wiciowców: Leishmania donovani, Leishmania infantum, Leishmania chagasi. Pasożyt jest przenoszony poprzez ukłucie moskita z rodzaju Phlebotomus. Znaczący rezerwuar zarażenia stanowią zwierzęta dziikie i domowe (na przykład psy). Pasożyt wnika do krwiobiegu i lokalizuje się wewnątrz makrofagów, komórek układu siateczkowo- śródbłonkowego wątroby, śledziony i szpiku kostnego. Skutkuje zwiększenie narządów, gdzie jest aktualny i uszkodzenie szpiku kostnego i węzłów chłonnych. Symptomy rozwijają się etapowo w formie gorączki, pocenia się, osłabienia, w późniejszym okresie następuje chudnięcie, wyniszczenie, przebarwienia skóry, obrzęki tkanek miękkich, wodobrzusze, krwawienie z nosa i dziąseł. Śmiertelność w sytuacjach nie leczonych sięga 90%, jej powodem jest zwykle wtórne zakażenie bakteryjne płuc albo przewodu pokarmowego.W leczeniu dolegliwości w okolicy farmakoterapii zaleca się leżenie w łóżku, niezłą higienę j. ustnej i zdrową dietę. Leiszmanioza skórna Do obszarów, gdzie występuje największe zagrożenie leiszmaniozą skórną należą: Chiny, Indie, Afryka, państwa Bliskiego Wschodu i basenu Morza Śródziemnego.Chorobę wywołuje pięć gatunków wiciowców: Leishmania maior, Leishmania tropica, Leishmania aethiopica, Leishmania mexicana, Leishmania brasiliensis. Chorobę charakteryzują zmiany skórne o charakterze polimorficznym. W momencie kilku tygodni albo miesięcy od chwili nakłucia poprzez moskita, na skórze pojawiają się nacieki i owrzodzenia. Zmiany te mogą być pojedyncze albo mnogie, wilgotne albo suche. Towarzyszą im nadkażenia bakteryjne Pierwszymi oznakami są pojedyncze albo mnogie zmiany skórne, wyraźnie odgraniczone, wrzodziejące, ziarninujące, zdolne do autoinwazji. W rzadkich sytuacjach osłabienia odporności organizmu rozwija się rozlana postać leiszmaniozy skórnej z sporą liczbą pasożytów. Profilaktyka Nie istnieje, niestety, sposobność zaszczepienia się przeciwko tej chorobie. Wszystkim podróżującym doradza się unikanie moskitów (szczególnie po zmroku), używanie moskitier nasączonych środkiem owadobójczym.w razie zaobserwowania u siebie żadnych niepokojących zmian na skórze albo innych objawów należy niezwłocznie udać się do lekarza. Leczenie Inicjalne zdiagnozowanie leiszmaniozy i wykorzystanie farmakoterapii pozwala efektywnie pomagać osobom chorym. W formie trzewnej idealne konsekwencje przynosi wykorzystywanie leków antymonowych. Jednak niektóre formy leiszmaniozy reagują dobrze na te środki. Niekiedy w rezultacie leczenia mogą pojawić się powikłania w formie rozległych zmian na skórze. W razie leiszmaniozy skórnej skuteczne są leki antymonowe i ketokonazol, użytkowany także jako środek przeciwgrzybiczy