Definicja Szpikowa Białaczka Przewlekła

Co to jest Przewlekła białaczka szpikowa: Białaczka to jest złośliwy nowotwór komórek hematopoetycznych powstający w następstwie układowego, rozsianego i autonominczego rozrostu jednego klonu leukocytów i wysiewu ze szpiku do krwi nowotworowo zmienionych, niedojrzałych komórek blastycznych tak zwany blastów. Termin „leukemia" (białaczka) zaczerpnięty z języka greckiego ("leukos" oznacza biały a „haima" - krew) znaczy "białą krew" i odnosi się do koloru krwi u chorych z sporą zawartością leukocytów. Kluczowe formy białaczki są dzielone na cztery kategorie: szpikową i limfocytarną w zależności od typu komórek wciągniętych w mechanizm chorobowy, a każda z nich ma formę ostrą i przewlekłą. Tak więc wyróżniamy cztery kluczowe rodzaje białaczek: ostra białaczka szpikowa (AML) przewlekła białaczka szpikowa (CML) ostra białaczka limfocytarna (ALL) przewlekła białaczka limfocytarna (CLL)Przewlekła białaczka szpikowa ( przewlekła białaczka granulocytowa, przewlekła białaczka mieloblastyczna, CML) wynika z nabytego (nie dziedzicznego) uszkodzenia DNA rozwijających się komórek w szpiku kostnym. Ta zmiana w sekwencji DNA skutkuje niekontrolowany rozkwit białych krwinek, co w sytuacji braku odpowiedniego przeciwdziałania może prowadzić do znacznego wzrostu ich liczby we krwi. W odróżnieniu do ostrej białaczki szpikowej, w sytuacji przewlekłej dochodzi do pojawienia się komórek, które ogólnie funkcjonują poprawnie. To jest o tyle ważne, iż skutkuje to łagodniejszy przebieg początkowego okresu dolegliwości. Przewarzająca część zachorowań obserwuje się u osób dorosłych z kolei u dzieci dolegliwość ta jest rzadko spotykana. Przewlekła białaczka szpikowa stanowi ok. 4% przypadków białaczek pośród dzieci. Przebieg dolegliwości u dzieci i dorosłych jest podobny jednakże u dzieci obserwuje się lepsze konsekwencje leczenia przy użyciu transplantacji komórek pnia. Powody Przewlekła białaczka szpikowa odznacza się na tle innych typów białaczek obecnością nabytego zaburzenia genetycznego w komórkach krwi znanego jako chromosom Philadelfia, który odpowiada uszkodzonemu chromosomowi 22 z translokacją t(9;22). Chrosom Philadelfia stwierdza się u powyżej 90% chorych na przewlekłą białaczkę szpikową. Złamanie chromosomu 9 uszkadza gen ABL prowadząc do jego mutacji. Złamanie chromosomu 22 obejmuje gen BCR. Zmutowany gen ABL po przeniesieniu na chromosom 22 łączy się z pozostałością genu BCR i wspólnie tworzą nowy, patologiczny gen BCR-ABL. W rezultacie tego zjawiska powstaje onkogen bcr-abl, który koduje syntezę nieprawidłowego białka p210. W razie przewlekłej białaczki szpikowej białko tj. prawdopodobną powodem konwersji białaczkowej komórek pnia i rozwoju dolegliwości. Powód zmian chromosomowych prowadzących do rozwoju białaczki jest z reguły nieznana. Kilka czynników wiązano ze zwiększeniem ryzyka dolegliwości. Należą do nich: narażenie na wysokie dawki promieniowania, precyzyjnie poznane na przykładzie pozostałych przy życiu ludzi po wybuchu bomby atomowej w Japonii,narażenie na napromieniowanie na skutek innych nowotworówObjawy W przebiegu przewlekłej białaczki szpikowej można wyróżnić 3 okresy dolegliwości: moment stabilny przewlekły - W momencie tym dolegliwość przebiega podstępnie. Przewarzająca część pacjentów odczuwa pogorszenie samopoczucia, pomniejszenie tolerancji wysiłku czy poty nocne. Regularnie pojawiają się symptomy dyskomfortu po lewej stronie brzucha powiązane z powiększeniem śledziony. U nie wszystkich pacjentów obserwuje się nadmierne pocenie, utratę wagi ciała i nietolerancję na podwyższoną temperaturę otoczenia. moment przyspieszenia - W momencie tym narasta leukocytoza, niedokrwistość, małopłytkowość i zwiększenie śledziony. przełom blastyczny - W tym okresie przebieg dolegliwości jest podobny do ostrej białaczki szpikowej i z reguły kończy się zgonem a we krwi wzrast liczba blastów. Rozpoznanie Diagnostyka opiera się w pierwszej kolejności na badaniu krwi i szpiku kostnego. Liczba białych krwinek rośnie regularnie do bardzo wysokich poziomów. Charakterystyczny jest niski poziom niewiele dojrzałych i znaczący dojrzewających i dojrzałych krwinek. Dodatkowo bada się próbkę szpiku celem potwierdzenia wyników z krwi obwodowej i wykrycia zaburzeń chromosomowych. Badanie, gdzie ustala się liczbę i poprawną budowę chromosomów ustala się jako badanie cytogenetyczne. Nieprawidłowości chromosomalne mogą być także odnalezione dzięki innych metod. Jedną z najczulszych jest sposób oparta na reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). W morfologii regularnie stwierdza się: leukocytozę (powiększenie liczby granulocytów obojetnochłonnych) nawet powyżej 500000/mm3 niedokrwistość (zmniejeszenie ilości hemoglobiny) która występuje u ok. 60% chorych nadpłytkowość w startowym okresie dolegliwości albo zaburzenia czynności płytek krwi W przebiegu dolegliwości ponadto stwierdza się przyspieszony odczyn opadania krwinek czerwonych tzw OB i powiększenie stężenia kwasu moczowego i aktywności LDH. Leczenie Prawie wszyscy pacjenci z przewlekłą białaczką szpikową są diagnozowani w fazie przewlekłej dolegliwości, która z reguły poddaje się kontroli dzięki interferonu alfa. Wykorzystywanie interferonu jest powiązane z szeregiem grypopodobych efektów ubocznych: gorączka, bóle mięśniowe, osłabienie. U nie wszystkich pacjentów, przedłużające się osłabienie i strata wagi może wymagać pomniejszenia użytkowanych dawek. Strata włosów, biegunka, depresja, owrzodzenia j. ustnej, choroby sercowe należą do rzadko występujących. Ich pojawienie się wymagać może zmian metod terapii. Do 60% chorych leczonych interferonem alfa przeżywa 5 lat, a u osób u których doszło do całkowitej remisji cytogenetycznej istnieje nadzieja na długoletnie przeżycie. Wykorzystywanie konwencjonalnej chemioterapii gdzie przeważnie użytkowanym lekiem jest hydroksymocznik także skutkuje remisję prawie u wszystkich chorych, jednak remisja ta nie jest równoznaczna z wyeliminowaniem całej populacji komórek blastycznych. Wspólnie z trwaniem dolegliwości zwiększają się dawki niezbędne do wywołania albo utrzymania remisji. Średnio po 3 latach trwania dolegliwości występuje moment przyspieszenia kończący się ostrym przełomem blastycznym, który wymaga stosowania wielu leków cytostatycznych podobnie jak w ostrej białaczce szpikowej. W momencie tym uzyskana remisja zwykle trwa bardzo krótko. Wykorzystywanie wyłącznie konwencjonalnej chemioterapii wiąże się z 5 letnim przyżyciem u ok. 30% chorych. Kontrola po leczeniu Po uzyskaniu remisji niezbędne jest okresowe kontrolowanie stanu zdrowia pacjenta, poziomu krwinek, jeżeli potrzeba także szpiku. Z upływem czasu okresy między kontrolami można wydłużać lecz powinny one być kontynuowane poprzez czas bliżej nieokreślony. Przeszczep szpiku Całkowite wyleczenie możliwe jest tylko dzięki przeszczepowi szpiku.Przygotowanie do transplantacji chorego wymaga w pierwszej kolejności osiągnięcia remisji a więc pomniejszenia masy guza nowotworowego to jestliczby komórek nowotworowych z jednoczesnym powrotem dobrego ogólnego samopoczucia z dowodami prawidłowej pracy szpiku. Przeszczepianie szpiku jest bardzo złożoną procedurą wymagającą współpracy wielu ekspertów, a sam zabieg dzieje się w wyspecjalizowanych ośrodkach, posiadających szczególne zaopatrzone sale, gdzie wykonuje się leczenie przeszczepem szpiku. Co takiego zawiera szpik kostny? Szpik kostny produkując różne komórki uzupełnia bieżące utraty wynikające z naturalnej zgonu komórek albo nagłych strat jak na przykład na skutek krwawienia, obecności przeciwciał niszczących dobre komórki krwi. Dzięki obecności w szpiku komórek macierzystych (komórek matek), które wciąż się odnawiają możliwe jest zapoczątkowywanie wszystkich linii komórkowym krwi: krwinkom białym, czerwonym i płytkom krwi. Przeszczep szpiku bazuje na transplantacji komórek macierzytych szpiku kostnego (rzadziej krew obwodowa i krew łożyskowa i pępowinowa) do krwi biorcy. Jeżeli przeszczep pochodzi od innego człowieka mówimy, iż to jest przeszczep allogeniczny, z kolei jeżeli przeszczepiane są swoje komórki macierzyste chorego pobrane z krwi obwodowej, krwi pępowinowej pobranej w okresie narodzin albo szpiku mówimy o przeszczepie autologicznym. Dawcą szpiku czy komórek macierzystych uzyskanych z krwi obwodowej może być genetycznie identyczny bliźniak, albo rodzeństwo z odpowiednim układem antygenów zgodności tkankowej jednak znalezienia pośród rodzeństwa osoby chorej dawcy opowiadającego genetycznie biorcy wynosi ok. 25-30 %. Mała dostępność dawców pochodzących z najbliższej rodziny chorego zmusza do poszukiwania dawcy niespokrewnionego, nie pochodzącego z najbliższej rodziny lecz zgodnego w dziedzinie antygenów zgodności tkankowej. Komórki macierzyste uzyskane ze szpiku, czy z krwi obwodowej mogą być zamrożone, lub od razu po przygotowaniu przeszczepione choremu. Podane są one w formie kroplówki w okresie 3-4 godz