Definicja Moczowego Pęcherza Zapalenie

Co to jest Zapalenie pęcherza moczowego: Zapalenie pęcherza moczowego to jest stan gdzie obecność drobnoustrojów w pęcherzu moczowym skutkuje wystąpienie objawów klinicznych. W uwarunkowaniach poprawnych mocz znajdujący się w pęcherzu moczowym, moczowodach i nerkach jest jałowy. W końcowym odcinku cewki moczowej mogą znajdować się bakterie, które jednak zazwyczaj nie wywołują zakażenia. Organizm dysponuje szeregiem systemów obronnych zapobiegających rozmnażaniu się bakterii w układzie moczowym, takich jak niskie pH moczu, obecność szczególnych związków wyścielających błonę śluzową dróg moczowych, wydzielanie do moczu przeciwciał odpornościowych, poprawny system opróżniania pęcherza i tym podobne Obserwuje się trzy szczyty zachorowań: Pierwszy występuje w wieku niemowlęcym i u małych dzieciDrugi występuje u kobiet w momencie ciąży i połoguTrzeci występuje u mężczyzn i jest przeważnie wywołany poprzez przerost gruczołu krokowego. Zapalenie pęcherza moczowego przeważnie spotyka się u aktywnie seksualnie kobiet albo u osób u których występują impulsy predysponujące. Powody Drobnoustroje przeważnie dostają się do układu moczowego drogą wstępującą z cewki moczowej (95% przypadków). Bardzo rzadko, przy współistniejących innych poważnych schorzeniach, zarazki mogą być przeniesione do układu moczowego z innych narządów, z krwią albo limfą. Kluczową powodem zapalenia pęcherza moczowego są bakterie stanowiące ok. 50% przyczyn. Przeważnie spotykanymi są pałeczki jelitowe (Escherichia coli stanowi ok. 70-80%) i gronkowiec. Grzybicze zakażenie występuje przeważnie u osób z obniżoną odpornością, długotrwale zażywających antybiotyki albo leki immunosupresyjne, zacewnikowanych lub po innych zabiegach na drogach moczowych. Innymi patogenami odpowiedzialnymi za zakażenie dróg moczowych są chlamydie, mikolazmy, dwoinka rzeżączki i wirusy (raczej herpes simplex). Te drobnoustroje są zazwyczaj przenoszone drogą płciową i zakażenie dróg moczowych poprzez nie spowodowane stanowią kluczowy problem u kobiet czynnych seksualnie. Z racji na różnice w budowie anatomicznej zakażenie dróg moczowych częściej rozwija się u kobiet niż u mężczyzn. Dodatkowym faktorem zwiększającym ryzyko zakażenia u kobiet jest relacja płciowy. Ryzyko zakażenia układu moczowego jest również większe w razie: istnienia przeszkód w odpływie moczu (wady budowy poszczególnych części układu moczowego, wsteczny odpływ pęcherzowo-moczowodowy, guzy uciskające na drogi moczowe, zaburzenia neurologiczne opróżniania pęcherza) - mocz zalegający w drogach moczowych jest bardzo niezłą pożywką dla bakterii, dodatkowo nie są one efektywnie wymywane z układu moczowego wraz ze strumieniem moczu kamicy nerkowej - kamienie mogą powodować utrudnienie odpływu moczu, drażnią błonę śluzową prowadząc do wytworzenia się stanu zapalnego i są siedliskiem bakterii, które namnażają się na ich powierzchni albo we wnętrzu. kobiet w ciąży i połogu - poprzez hormonalnie uwarunkowane pomniejszenie napięcia mięśni pęcherza i moczowodów i ucisk powiększającej się macicy osób w zaawansowanym wieku - zarówno z racji na trudności w utrzymaniu higieny osobistej, zaburzenia w opróżnianiu pęcherza poprzez zwiększony gruczoł krokowy u mężczyzn czy opadanie macicy u kobiet, jak także poprzez ogólnie słabszą aktywność przeciwbakteryjną cukrzycy - cukier w moczu jest najlepszą pożywką dla bakterii, ponadto u chorych z cukrzycą rolę odgrywa osłabienie ogólnej odporności organizmu, powikłania neurologiczne kierujące do zaburzeń opróżniania pęcherza, jak także postęp nefropatii cukrzycowej cewnikowania i innych zabiegów urologicznych poprzez mechaniczne wprowadzenie bakterii do układu moczowego innych chorób nerek nadużywania środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, które osłabiają systemy obronne organizmu ora uszkadzają nerki przyjmowania leków immunosupresyjnych, które osłabiają odporność Symptomy Typowe symptomy zapalenia pęcherza moczowego obejmują: bóle w dole brzucha w rejonie nadłonowej także w okresie oddawania moczu, nie występują bóle w rejonie nerek częste parcie na mocz, pilna potrzeba oddania moczu, pieczenie, palenie w okresie oddawania moczu, nietrzymanie moczu u nie wszystkich osób, przyrost temp. do 38°C. Przy właściwym leczeniu symptomy ustępują pośrodku kilku dni, lubi nawracać. Czasem zakażenie pęcherza moczowego może przebiegać jako bezobjawowy bakteriomocz. Charakteryzuje się on obecnością bakterii w drogach moczowych, wykrywane w badaniu ogólnym i bakteriologicznym moczu, które nie wywołują jednak jakichkolwiek choroby subiektywnych. W ok. połowie przypadków zakażenie ustępuje samoistnie, chociaż przy współistnieniu wad układu moczowego albo innych schorzeń może dojść do rozwoju objawów klinicznych. Stan taki wymaga leczenie jedynie u kobiet w ciąży, dzieci i osób wykazujących przeszkodę w odpływie moczu. Rozpoznanie W razie stanu zapalnego pęcherza moczowego największe znaczenie ma badanie osadu, ustalenie obecności i liczby leukocytów i obecności bakterii. Za patologiczne należy stwierdzenie w moczu ze środkowego strumienia znamiennej bakteriurii a więc obecności miniumum 105 bakterii/ml albo mniejszej ilości u osób leczonych antybiotykami albo z klinicznymi symptomami zakażenia. Także obecność jakiejkolwiek liczby drobnoustrojów w moczu uzyskanym z nakłucia pęcherza moczowego ma charakter patologiczny. Obecność zwiększonej liczby lekucytów w osadzie moczu, których liczba regularnie pokrywa całe pole widzenia przy jednoczesnej obecności znamiennej liczby bakterii potwierdza stan zapalny. Obecność leukocyturii u chorych z jałowym moczem ("leukocyturia jałowa") stwierdza się: u osób już leczonych u osób zakażonych dwoinką rzeżączki w nierzeżączkowym zapaleniu cewki moczowej w gruźlicy dróg moczowych zespole Reitera (zapalenie stawów, zapalenie spojówek, zapalenie cewki moczowej) Badanie bakteriologiczne tak zwany posiew moczu ma na celu zidentyfikowanie rodzaju bakterii wywołujących zapalenie i ich wrażliwości na różne antybiotyki, by zoptymalizować leczenie. Badania obrazujące drogi moczowe (USG jamy brzusznej, urografia dożylna, ureterocystografia mikcyjna) zlecane są w razie nawracającego zapalenia pęcherza moczowego albo przy podejrzeniu nieprawidłowości w układzie moczowym. W czasie diagnostyki ZUM, po wykryciu innych schorzeń albo patologii doktor kierujący kieruje pacjenta do odpowiedniego specjalisty celem dalszej diagnostyki i leczenia. Leczenie Postępowanie w stanie zapalnym pęcherza moczowego bazuje na leczeniu przyczynowym polegającym na usunięciu przeszkody w odpływie moczu albo wyeliminowaniu i leczeniu czynników predysponujących. W pozostałych sytuacjach postępowanie bazuje na leczeniu objawowym. Postępowanie ogólne bazuje na: leżeniu w łóżku przyjmowaniu przynajmniej 2 litrów płynów na dobę, tak by dobowa liczba wydalanego moczu wynosiła około 2 litrów przy braku przeciwwskazań regularne wypróżnianie pęcherza, oddawanie moczu bezpośrednio przed snem i po relacji płciowym utrzymywanie właściwej higieny osobistej, częste podmywanie pod bieżącą wodą unikanie zaparć odstawienie leków przeciwbólowych uszkadzających nerki W razie zapalenia pęcherza moczowego niepowikłanego tzn występującego u osób mimo braku czynników predysponujących leczenie bazuje na empirycznym podaniu antybiotyków (ofloksacyna, cyprofloksacyna, fleroksacyna, trimetoprim) bez wykonywania antybiogramu. Za skuteczne leczenie uznaje się takie po którym pośrodku 24h ustąpiły choroby kliniczne w tym gorączka. Po zakończeniu leczenia zaleca się wykonanie kontrolnego badana ogólnego moczu. W razie zapalenia pęcherza moczowego powikłanego tzn występującego u osób u których występują impulsy predysponujące leczenie bazuje podaniu antybiotyków (ofloksacyna, cyprofloksacyna, fleroksacyna, trimetoprim) po wcześniejszym wykonaniu posiewu moczu i antybiogramu pokazującego na który lek dana bakteria jest wrażliwa. Leczenie bakteriurii bezobjawowej jest wskazane u kobiet w ciąży, dzieci, chorych na cukrzycę, po przeszczepach i z upośledzonym odpływem moczu. Problemy w leczeniu ZUM: Wznowa znaczy nawrót zakażenia tym samym gatunkiem bakterii pośrodku 3 tygodni od zakończenia leczenia zapalenia pęcherza moczowego, jeżeli po leczeniu mocz był jałowy. Wznowa świadczy o nieskuteczności leczenia i występuje przeważnie u pacjentów z współistniejącymi innymi schorzeniami dróg moczowych albo z osłabioną odpornością, dlatego prócz leczenia przeciwbakteryjnego wymaga pogłębionej diagnostyki dla określenia jej przyczyn. Nadkażenie występuje średnio tydzień po skutecznym leczeniu zapalenia pęcherza moczowego i jest wywołane innym rodzajem bakterii w sprzyjających uwarunkowaniach